vrijdag 27 december 2013

Het Pekingse (Mee)Rokershoestje

"Uche Uche!"

X kan niet slapen. En daardoor ik zelf ook niet.

"Uche Uche.... Uche!"

Gisteren is het begonnen. En ze heeft het wel vaker. Een nare, vast zittende kuch-hoest. Als ik geluk heb, lukt het haar om gewoon in slaap te vallen en door te slapen. Maar deze nacht gaat het van kwaad tot erger.

"Uche, Uche, Uche.... UUUCCHHHEEEE UUUUUCHHHHH!!!!"

Dit is geen hoesten meer. Dit is blaffen. Braaf heb ik X voor het slapen gaan voorzien van een grote thermosfles warm water (standaard voor elk zichzelf respecterend Chinees huishouden). Maar tegen dit gebrul valt niet op te deppen.

Gelukkig zag ik de (hoest)bui de dag ervoor al hangen. Tsja, wat wil je: je vrouw is zwanger dus je houdt haar extra scherp in de gaten. Dat doet iedere man toch?

Afijn, ik zag de bui al hangen, en dat was een mooie kans om een lang uitgesteld besluit te nemen. Hoewel constant nachtelijk hoesten een aanstaand ouderpaar prima klaarstoomt voor slapeloze baby-nachten, moest het er toch maar van komen. Een Lucht Purificatie Apparaat in huis.

Het hoestje van X kennen we in Nederland en Vlaanderen namelijk ook. Maar dan als Rokershoest. De lucht in Chinese steden is vaak zo vuil dat roken er zinloos is. Het is hier een groot meerook-circus. Tenmiste, ik dénk dat X hierdoor zo vaak dit nare hoestje heeft.

Meteen de dag na de online bestelling - vandaag - is het ding geleverd. Hij kan aan, heb ik al ontdekt. En uit. En hij kan op automatisch. Het apparaat geeft zelf aan of de luchtkwaliteit goed, zo-zo, of slecht is, en kan zichzelf in- en uitschakelen. Onze luchtverfrisser is niet de duurste maar ook niet de goedkoopste: omgerekend ruim 200 euro. Betalen konden we cash-on-delivery. (Ik had er speciaal geld voor gepind. Komt die man met dat ding aan de deur, zegt-ie: "Wilt u met de pinpas betalen?")

Dus hij staat er nu en hij werkt. De komende dagen mag hij laten zien hoe goed hij is, en hoe snel hij (geholpen door een vrachtlading fruit) X van haar rokershoestje af kan helpen. Bij bewezen waarde mag hij later ook de baby gaan beschermen.

De kwaliteit van onze nieuwe Air Purifier zal zijn af te lezen aan het aantal wallen onder mijn ogen.

dinsdag 24 december 2013

Een Zwangere Kerst met X en Maria

2014 jaar geleden op de dag voor Kerst was Jozef de hele dag onderweg met zijn zwangere Maria. Precies 2014 jaar later ging M met zijn zwangere X op weg naar de Kerk om dat (en nog wat anders) te gedenken.

Niet dat ik ons met Jozef en Maria wil vergelijken, maar een lijdensweg was het wel. In Beijing zijn 4 Katholieke Kerken, de een nog verder weg dan de andere. De beoogde Kerst-mis was in een van de verste kerken. Tenminste dat dacht ik. Net als Jozef en Maria konden we niet terecht. Niet omdat we niet welkom waren (want in een Kerk is iedereen altijd welkom, zeker met Kerst). Maar omdat ik ons naar de verkeerde kerk had geleid. M was een beetje dom.

Maar in een andere kerk was nog wel een Kerst-mis in het Chinees. Dus wij daar naartoe. Maar net als de herbergen in de tijd van Jozef en Maria, was het stervensdruk. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, is het wel aan mensenmassa's. (Ja, ik weet het: waarom ga ik dan in Beijing wonen??) X is als Chinese wel wat gewend. Dus die drumde vrolijk binnen, met een ietwat chagrijnige ik in haar kielzog. Maar moe werden we zo onderhand wel, allebei.

En toen sloeg het noodlot toe.
"Schat... ik voelde een soort steek in mijn buik".

Meteen doemen de meest rampzalige scenario's op in mijn hoofd. X op een anoniem, goor, openbaar toilet, badend in het baarmoederbloed, met ergens in de plas ronddobberend onze dode foetus. Jakkes. Er zijn leukere dingen die je kunt doen op Kerstavond.

Met een bezorgd gezicht grijp ik mijn mobieltje. Ik open WeChat en vraag mijn moeder of dit normaal is. Die weet het niet, want zelf heeft ze dit nooit gehad. Voor de zekerheid zet ik ook maar even snel een vraag op babybytes.nl.

X zelf is het voorval al weer snel vergeten en kletst zoals gewoonlijk honderduit met wie er toevallig maar haar pad kruist. Op haar manier stelt ze mij gerust: "Het is al voorbij hoor lieverd, ik voel me alleen een beetje alsof ik ongesteld word."

Ja nee dán is het goed! Ongesteld = afbraak van de eicel = geen kind, toch? Argh!!! Ik bedacht alvast hoe we het snelst naar een ziekenhuis zouden kunnen komen. Een taxi? En dan naar ons eigen ziekenhuis of hopen dat de chauffeur een ziekenhuis in de buurt weet?

Laat op de avond komen we thuis. X is behoorlijk uitgeput. Ik zet de computer aan en open internet. Op babybytes hebben al tien mensen geantwoord.

"Maak je geen zorgen, de baarmoeder is gewoon aan het groeien. Wij hebben dit allemaal. Wij weten precies wat X doormaakt. Verwen haar maar lekker, dat heeft ze nodig."

X heeft geluk dat ze zwanger is, want normaal weiger ik halsstarrig om toe te geven aan vrouwelijke samenspannerij. Maar nu is dat geen optie, want tegen zwangere vrouwen moet je nooit ingaan. In dit geval zijn er zelfs 10 zwangere vrouwen op internet plus mijn eigen zwangere X.

"Lieverd, ik moet een voetenbadje."
"Ja hoor schat. Jij krijgt een voetenbadje. Wat voor zeepje wil je erin?"

Uiteindelijk zegen Jozef en Maria doodmoe neer in het stro... en wij in ons eigen bed.

vrijdag 20 december 2013

Schildklier in een Glas Water?

Afijn, na een hoop plussen en minnen - en een nutteloze discussie over verzekeringen en kosten van medicijnen die nog niet eens zijn voorgeschreven - dus toch naar het ziekenhuis. Na even zoeken hadden we redelijk vlot de juiste dokter gevonden. Ik mocht er zowaar ook mee naar binnen. Schildklier- en suikerziektendokters zijn cool!

'Zo mevrouw, hoeveel-en-twintig bent u precies?' zei de dokter. 
X glundert. Deze dokter kan niet meer stuk want in werkelijkheid is X 30. 

Dus de dokter mocht vrij haar gang gaan. Even de schildklieren voelen... check. Handen uitstrekken... check. Iets van de ademhaling beluisteren... check. 

'Nee hoor mevrouw, er is niks aan de hand. Tja die TSH waarde van 0.017 is inderdaad nog geen fractie van de 0.350 die op het papiertje staat, maar dat maakt niet uit hoor. Die waarden gelden pas vanaf de vierde maand dus u heeft nog bijna drie weken de tijd. Maakt u zich geen zorgen, het gebeurt vaak zat dat er een flinke dip in de TSH waarde zit rond deze tijd. Tot ziens en veel plezier op uw roze wolk. Dahag!'

Nou.... Valt dat even mee. Voorlopig dan.

Kosten van dit bezoek (schrik niet): omgerekend 0,50 euro. Geen geld.

Eenmaal buiten laat X zich weer van haar zwangerste kant zien. 'Ik heb honger,' zegt ze. 'Ik wil pizza.' 

En ach, wat doe je als je geld over hebt en er zit een Big Pizza vlak naast het ziekenhuis met een mega-pizzabuffet voor omgerekend 7,50 euro per persoon...? 

Wie denkt Schoonmama dat ze is?

'Ja goedemiddag mevrouw X, u spreekt met het Ziekenhuis. De uitslag van uw bloedonderzoek is binnen, en het zou toch goed zijn om even langs te komen. Uw schildklier-dinges-waarde en uw bloedsuikerwaarde wijken wat af. Goedemiddag!'

Impuls
Mijn eerste impuls: direct naar het ziekenhuis. X haar eerste impuls: haar moeder bellen. X is rotsvast gewend om alles met haar moeder te bespreken. Dat zit erin gebakken. Dat verandert nooit, dus ik heb me daar allang bij neergelegd. 

En dan volgt schoonmama's impuls: niet gaan, gewoon negeren en net doen alsof er niks aan de hand is. Schoonmama is dit rotsvast gewend: zelf ziet ze niet veel meer dan Stevie Wonder en het enige wat ze eraan doet, is een supergoedkoop prutszalfje gebruiken. Want dokters zijn er om de patient op kosten te jagen, en ziekenhuizen zijn er om jou allerlei ziektes aan te praten.

Als het om schoonmama zelf gaat, zal het me worst wezen of ze verantwoordelijk met haar gezondheid omgaat. Ik kan bezorgd tegen haar zeggen: zou u niet beter dit probleem eens aanpakken in plaats van maar door te blijven kwakkelen. Maar ik ga niet alles uit de kast halen om mijn zin door te drijven over haar gezondheid.

Als het om mijn vrouw en mijn kind gaat, ligt dat anders. Ik ben tenslotte de vader, dus ik draag verantwoordelijkheid - samen met mijn vrouw uiteraard, maar doordat haar moeder zo'n vreselijke dominante bemoeial is, heeft ze nauwelijks geleerd om zelf beslissingen te nemen. Het is dus ik tegen de schoonmama, met als inzet de gezondheid van mijn kind.

Gelijk
Internet geeft mij gelijk: dit is weliswaar niet direct een levensbedreigend probleem voor het kindje, maar wel iets dat de aandacht verdient, en waarschijnlijk ook behandeling met medicijnen. X haar vriend H geeft mij gelijk. X haar vriend CH geeft mij gelijk. Iedereen geeft mij gelijk. Het besluit is dus simpel.

Toch is schoonmama nu al 24 uur bezig met doordrammen en doorzaniken dat we niet  naar het ziekenhuis moeten gaan hiervoor. Ze zegt dat ze daar maar wat verzinnen en dat ze alleen geld uit onze zak willen kloppen. Ze vertrouwt het ziekenhuis in Peking voor geen centimeter, ook al heeft ze daar zelf nog nooit 1 voet binnen gezet. Er is maar 1 ziekenhuis dat ze vertrouwt en dat is heel toevallig ook het dichtstbijzijnde ziekenhuis voor haar zelf. Als we dan toch naar de dokter willen dan moeten we maar naar haar woonplaats komen, zegt ze.

Ik dacht dat ik schoonma in 2 goede gesprekken duidelijk had gemaakt dat wij geen 'beheersing' van ons leven door haar nodig hebben. Wel 'advies'. Maar blijkbaar was dat toch niet zo duidelijk. Schoonma doet namelijk niets anders dan ons leven beheersen zoals ze dat al 30 jaar met X doet. 

Nederlander
Jammer genoeg ben ik een Nederlander: zelfstandig en zeer gesteld op mijn persoonlijke vrijheid. Dat heb ik geleerd van mijn eigen cultuur en mijn eigen ouders. Een schoonmama die probeert mij of mijn kind als een despoot te overheersen, past daar niet bij. Dat kan ik met de beste wil van de wereld niet verdragen en ik wil dat ook niet leren verdragen.

Ik heb X en schoonmama al een paar keer duidelijk gezegd dat dit een enorm probleem kan worden. Je moet er niet aan denken: man en schoonmama op voet van oorlog met elkaar, en X en kind daar tussenin. Perfect recept voor allerlei familiedrama's. 

Er is maar 1 oplossing: schoonmama en ik moeten elkaar beter leren kennen en begrijpen. Ik ben dus bereid om een uiterste inspanning te doen wat dit betreft, maar ik eis dat ook van schoonmama, al is ze 100 keer 60 en van een andere cultuur en weet ze niet beter etcetera. En 1 ding is niet onderhandelbaar: ze blijft met haar despotige poten van mijn kind - dat wil zeggen: ze moet en zal accepteren dat WIJ de beslissingen nemen en dat ZIJ zich daar over het algemeen bij neer moet leggen en er verder over moet zwijgen. Kan ze dat niet... dan komt het niet goed.

Verstand
Gelukkig heeft X behalve erg veel moederliefde, ook nog een beetje gezond verstand. Zodat we vandaag in elk geval naar het ziekenhuis kunnen en erachter kunnen komen hoe ernstig de afwijkende waarden nu eigenlijk zijn...

woensdag 18 december 2013

Nederland: Zo Slecht Nog Niet

Als je in het buitenland woont en je denkt dat je Nederland niet mist, word dan een zwanger. Reken maar dat je Nederland zult missen!

Het leven is zo simpel in Nederland. Ben je zwanger? Gewoon naar een huisarts gaan, en die legt je precies uit waar je daarna naartoe moet, en wanneer. Op een vriendelijke en medelevende toon. Heerlijk. 

Hoe anders is dat in China. De medische wereld in China is voor mij onbekender dan de bushbush van Afrika voor de tijd van dokter Livingstone. Huisartsen zijn er niet echt, wel kleine Chinese-stijl of westerse-stijl doktertjes maar die kennen geen systeem van verwijsbriefjes of andersoortige communicatie met specialisten. Een mens gaat hier gewoon direct naar 'het ziekenhuis'. 

Nu zijn er in Peking talloze ziekenhuizen. Daar zit het probleem niet. Het probleem is: als je zwanger bent moet je naar het juiste soort ziekenhuis gaan. Namelijk een ziekenhuis voor vrouwen, die zwanger zijn, en die het kind willen houden. Opgepast dus, een klein foutje en je ongeboren kind kan gelijk door naar zijn begrafenis.

Ook de timing is van onschatbaar belang. In het ziekenhuis van onze eerste keuze werden we niet geholpen, want ze nemen je alleen aan als je maximaal 6.5 weken zwanger bent. Ook voor een ander ziekenhuis - maximaal 8 weken - waren we net te laat. In een derde ziekenhuis konden we nog wel terecht maar na het lezen van een website met horror-verhalen over dat ziekenhuis, wisten we niet hoe snel we daar weer weg moesten. Wel 60 euro armer en twee volle dagen verspild. Helaas.

Gelukkig ging het vandaag beter. X had toch nog een ziekenhuis gevonden waar we terecht konden. Vanmorgen is ze voor 130 euro onderzocht (urine, bloed...) en over het algemeen gaat het goed. Alleen de 孕酮 yuntong waarde is behoorlijk laag. Geen idee wat het is, maar de normale waarde is rond de 35, terwijl X maar 18 heeft. Het schijnt dat dit de kans op een miskraam kan vergroten... We hebben pilletjes gekocht die deze waarde moeten opkrikken.

Over drie weken moet X terugkomen voor meer onderzoek. Ik als man mag nergens bij zijn. Ik moet tot in den treure elke keer achterblijven op de gang. Ik zelf krijg geen enkele dokter te zien of te spreken, althans geen dokter in functie. Ik kan niet zien wat ze met mijn vrouw en ongeboren kind uitspoken. Als er een beslissing genomen moet worden over wel of geen test doen, over wat voor soort medicijnen of behandeling er gedaan moet worden, dan wordt mij niets gevraagd. De vader speelt een achtergestelde rol in China… maar mag wel steeds de portemonnee trekken. Onderzoeken worden direct afgerekend.

Nee, Nederland is zo slecht nog niet.

maandag 9 december 2013

LIVE bij de dokter: Verboden voor Mannen

'Verboden voor mannen.' Het staat er echt! 

Verboden toegang voor mannen. Opeens denk ik aan dat bordje bij de bakker en de slager, met daarop een hondje met een rode streep erdoor en de tekst 'ik mag hier niet in'. Vandaag ben ik dat hondje. 

Ik ben de hoofdoorzaak van het naakte feit dat wij hier zitten. Ik ben mijn vrouws rots in de branding als ze dankzij mijn prestatie kotsmisselijk moet overgeven. Als een koene ridder vervul ik al bijna twee maanden haar onmogelijkste wensen. Zonder klagen. Als een volleerd krijgsheer en strateeg verdedig ik mijn kind tegen de grillen van schoonmama. En nu mag ik de kindkrijg afdeling in het ziekenhuis niet in. Want ik ben tenslotte maar een man. 

Blijkbaar dient de man bij het krijgen van een kind geen rol te spelen. Hij dient geen betrokken vader te zijn. Hij mag geen vragen aan de dokter stellen en hij mag de echo's kennelijk niet zien. 

In China is de man gewoon de zaadleverancier en degene die de rekening kan betalen. 

vrijdag 6 december 2013

Daar zijn we weer!

Het was een tijdje stil. Tenminste... voor jullie. Voor ons niet, want hier gebeurt des te meer. We zijn namelijk even verhuisd.

De afstand was klein, maar het gedoe was er niet minder om. De nieuwe huisbaas is een glad bedrijf dat op slinkse wijze argeloze mensen geld uit de zak probeert te kloppen - en daar hebben wij nu dus een contract mee. 

Als dat maar goed gaat: betalen mogen we maar service ho maar; voor het huis zelf moet een hoop geregeld worden - reparatietje hier, internet moet over, en we hebben 150 euro aan gesmeten tegen de bouw van een scheidingsmuur met raam. Het was de bedoeling dat er een vrij gevoel zou ontstaan door extra veel daglichtinval, maar de werklieden hebben het raam helemaal bovenaan bij het plafond gedaan zodat het meer op een gevangenis lijkt. (Ja, ons kindje zal wel het gevoel hebben dat-ie in gevangenschap gefokt is.) En als klap op de vuurpijl logeert Schoonmama gezellig anderhalve week bij ons.

Ze doet goed haar best en ze kan bijzonder handig zijn, dat moet gezegd. Voor bijna niks haalt ze in recordtijd ergens een slaapbank vandaan, komt ze met een paar hele aardige nieuwe kasten op de proppen en regelt ze een paar gordijnen. 

Maar helaas, elk voordeel hep ze nadeel. Ze loopt ook constant in de weg, probeert mij uit te leggen hoe je met een waterkoker dient om te gaan, vindt het erg handig als mijn ondergoed en sokken zonder enig systeem in een plastic zak worden gemoffeld, en praat in haar onverstaanbare dialect mij én X de oren van het hoofd. 

Gelukkig kan ik overdag nog naar mijn werk. Maar X zit met haar moeder opgescheept en de dames halen elkaar gezellig het bloed onder de nagels vandaan. Tot huilens (X.) aan toe. En wie aan X komt, komt aan mijn kind en dus DUBBEL aan mij. 

Uiteindelijk heeft een goed gesprek (voor zover ik het kon verstaan) veel goed gedaan. Tenminste zo lijkt het. Want feit blijft dat die twee niet met en niet zonder elkaar kunnen. Wordt nog leuk als dat kind er straks is...

Maar goed, door al het gedoe rond de verhuizing is de zwangerschap, raar maar waar, een beetje op de achtergrond geraakt. Maar dat komt vanzelf goed - als alles volgens plan verloopt (wat je bij ons maar nooit weet) dan mogen we maandag naar de dokter.