Beschuit met muisjes gaat lastig worden. Ten eerste omdat muisjes hier (voor zover ik weet) niet te koop zijn. Ten tweede omdat de dokter in China niet mag verklappen wat het wordt: een jongen, of een meisje? Verboden! (Vanwege het familieplanningsbeleid en het feit dat sommige Chinezen liever een jongetje hebben.)
Maar gelukkig maken wij dat zelf wel uit. Er zijn immers genoeg andere betrouwbare manieren om te weten of je een jongetje of een meisje krijgt.
Jongetje
Bijvoorbeeld de Spaanse handen-test:
"Schat, strek je handen eens uit?"
X strekt haar handen uit. Volgens de test is het een meisje als ze dat doet met de handpalmen naar boven.
Het wordt: naar beneden. Een jongetje dus.
En er zijn meer keiharde bewijzen voor een jongetje. De zwangerschapsstreep van X komt namelijk boven de navel uit en is kaarsrecht. Bovendien ziet ze er geweldig uit terwijl ze klaagt ze dat haar benen zo dik zijn.
Schoonma gaat er ook vanuit dat het een jongetje wordt. X geeft namelijk veel over en dat betekent: 80 procent zeker dat het een jongetje is. Geen twijfel mogelijk.
Meisje
Maar... de baby is natuurlijk half Nederlands. En in Nederland is het bij veel overgeven juist een meisje.
Bovendien heeft X vaak zin in zoetigheid. (Daarnet nog: tegen half tien, volop winter in Peking, de markten zijn dicht, en ze zegt: 'Schat ik heb zin in aardbeien'. Dus vlug peren op zoet water gekocht, in een fles. Ach ja je moet wat. Als het maar zoet is.)
Daarnaast hebben we de nagel-kijk-test gedaan. Als je X vraagt, kijk eens naar de nagels van je linkerhand, dan doet ze dat met de handpalm van haar af gericht en de vingers recht. Niet met de handpalm naar zich toe en de vingers gekromd. Het is glashelder: 't is een meisje.
Hm. Dat worden dus zowel roze als blauwe muisjes, want op dit moment mag alleen God weten wat het is. (En die heeft hier ook nog niets over gezegd.)
Zie ook...
http://zwanger.jongegezinnen.nl/Zwanger-zijn/Jongen-of-meisje/Buitenlandse-bakerpraatjes.htm
http://zwanger.jongegezinnen.nl/Zwanger-zijn/Jongen-of-meisje/Geslacht-van-je-baby.htm
http://zwanger.jongegezinnen.nl/Zwanger-zijn/Jongen-of-meisje/Test-zelf-wat-het-geslacht-van-je-baby-wordt.htm
zondag 19 januari 2014
zaterdag 18 januari 2014
Wat Zwanger Zijn in China Echt Betekent
"Heeft-ie goed gegeten?" hoor ik mezelf vragen.
"Okee," zegt een vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn.
"En hoe was het op zijn school?"
"Oh goed, goed..." Op de achtergrond hoor ik een roep, een krijs bijna.
"Is het soms etenstijd daar? Weet je zeker dat hij goed eet?"
"Oh my gowd... momentje, ik moet even mijn moeder helpen."
"Wat? Hee? Wat gebeurt er? Hee? Heeheeeeeeeeee!?" Geen gehoor. Op hetzelfde moment roept een collega mij: "M! Vergaderen! Nu!"
Badend in het zweet word ik wakker.
Dit nooit. Over mijn lijk. Mijn kind gaat niet in een andere stad naar school. Mijn familie gaat niet ergens anders wonen terwijl ik vanwege mijn werk eenzaam achterblijf, en ik lijdzaam moet toezien hoe schoonma ons kind inpikt, en meer en meer vergiftigt met de Tianjinese gewoonten, cultuur en dialect.
Registreritus
Om dat te voorkomen, moet er nog veel worden uitgezocht. Wonen in een ander land is even iets meer dan de taal spreken en een baan hebben. In Nederland is alles zo vanzelfsprekend. Niet omdat alles zo logisch is, maar gewoon omdat ik zelf in alle Nederlandse systemen ben opgegroeid: ik ben eraan gewend.
Nooit zou je er als Nederlander bij stilstaan dat je je kind al ver voor de geboorte moet registreren - dat wil zeggen, de vrouw moet haar zwangerschap registreren. Nooit zou je als Nederlander hoeven nadenken over de vraag of je kind wel in een andere stad dan de officieel geregistreerde woonplaats naar school kan - en over de vraag of het überhaupt mogelijk is om je geregistreerde woonplaats te veranderen.
En verder is er nog de schoolkeuze: in Nederland kies je tussen goed en niet zo kwaad, in China kies je tussen slechte goedkope Chinese scholen en peperdure private en/of internationale goede scholen. Waarbij de toelatingsvoorwaarden ook nog eens afhangen van de nationaliteit van je kind, die in ons geval nog niet echt vast staat.
Terwijl in Nederland de zwangeren praten over gynaecologen, echo's en de vraag of het een jongen of een meisje wordt, worstelen wij vooral met de administratieve kant van de zaak. Dát is Zwanger in China: zwanger met registreritus.
"Okee," zegt een vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn.
"En hoe was het op zijn school?"
"Oh goed, goed..." Op de achtergrond hoor ik een roep, een krijs bijna.
"Is het soms etenstijd daar? Weet je zeker dat hij goed eet?"
"Oh my gowd... momentje, ik moet even mijn moeder helpen."
"Wat? Hee? Wat gebeurt er? Hee? Heeheeeeeeeeee!?" Geen gehoor. Op hetzelfde moment roept een collega mij: "M! Vergaderen! Nu!"
Badend in het zweet word ik wakker.
Dit nooit. Over mijn lijk. Mijn kind gaat niet in een andere stad naar school. Mijn familie gaat niet ergens anders wonen terwijl ik vanwege mijn werk eenzaam achterblijf, en ik lijdzaam moet toezien hoe schoonma ons kind inpikt, en meer en meer vergiftigt met de Tianjinese gewoonten, cultuur en dialect.
Registreritus
Om dat te voorkomen, moet er nog veel worden uitgezocht. Wonen in een ander land is even iets meer dan de taal spreken en een baan hebben. In Nederland is alles zo vanzelfsprekend. Niet omdat alles zo logisch is, maar gewoon omdat ik zelf in alle Nederlandse systemen ben opgegroeid: ik ben eraan gewend.
Nooit zou je er als Nederlander bij stilstaan dat je je kind al ver voor de geboorte moet registreren - dat wil zeggen, de vrouw moet haar zwangerschap registreren. Nooit zou je als Nederlander hoeven nadenken over de vraag of je kind wel in een andere stad dan de officieel geregistreerde woonplaats naar school kan - en over de vraag of het überhaupt mogelijk is om je geregistreerde woonplaats te veranderen.
En verder is er nog de schoolkeuze: in Nederland kies je tussen goed en niet zo kwaad, in China kies je tussen slechte goedkope Chinese scholen en peperdure private en/of internationale goede scholen. Waarbij de toelatingsvoorwaarden ook nog eens afhangen van de nationaliteit van je kind, die in ons geval nog niet echt vast staat.
Terwijl in Nederland de zwangeren praten over gynaecologen, echo's en de vraag of het een jongen of een meisje wordt, worstelen wij vooral met de administratieve kant van de zaak. Dát is Zwanger in China: zwanger met registreritus.
donderdag 2 januari 2014
Kotsmoe
En hopsakee, daar gaan we weer: "Blêêââgh-blobblob!!" Je kunt precies zien wat X gegeten heeft want de stukken tomaat drijven er nog in.
X is de laatste tijd wel wat gewend. Want dit gaat al twee maanden zo. Kotsen is dagelijkse kost voor X.
Ik word ook steeds beter in het herkennen van plotseling opkomende kotsbuien. X drijft met haar aandacht weg van het gesprek, houdt een hand voor haar borst, en je ziet de peristaltische bewegingen gewoon opkomen. Daarna volgt de kotsbui, die ergens tussen de 5 seconden en 5 minuten kan duren. Vervolgens moet ik eerst een tissue geven, dan water aanreiken. Tenslotte krijg ik te horen dat het allemaal mijn schuld is (inclusief boze, intens verwijtende blik), waarna ze een paar minuten later zielsveel van mij houdt.
We nemen nu ook standaard een paar plastic zakjes mee als we op stap zijn. Bomen zonder kots eronder krijgen in Peking sinds kort namelijk natuurbescherming.
Maar ondanks de gewenning is X het overgeven nu wel echt - ha ha ha - kotsbeu. Wie dit ooit 'ochtendmisselijkheid' heeft durven noemen, heeft gevoel voor understatement: X kotst volgens geen enkel tijdschema. Kotsen kan overal, en altijd.
Vandaar dat X al besloten heeft dat er maar 1 kind komt. Want dat gekots de hele tijd, wil ze nooit, maar dan ook nooit meer meemaken.
X is de laatste tijd wel wat gewend. Want dit gaat al twee maanden zo. Kotsen is dagelijkse kost voor X.
Ik word ook steeds beter in het herkennen van plotseling opkomende kotsbuien. X drijft met haar aandacht weg van het gesprek, houdt een hand voor haar borst, en je ziet de peristaltische bewegingen gewoon opkomen. Daarna volgt de kotsbui, die ergens tussen de 5 seconden en 5 minuten kan duren. Vervolgens moet ik eerst een tissue geven, dan water aanreiken. Tenslotte krijg ik te horen dat het allemaal mijn schuld is (inclusief boze, intens verwijtende blik), waarna ze een paar minuten later zielsveel van mij houdt.
We nemen nu ook standaard een paar plastic zakjes mee als we op stap zijn. Bomen zonder kots eronder krijgen in Peking sinds kort namelijk natuurbescherming.
Maar ondanks de gewenning is X het overgeven nu wel echt - ha ha ha - kotsbeu. Wie dit ooit 'ochtendmisselijkheid' heeft durven noemen, heeft gevoel voor understatement: X kotst volgens geen enkel tijdschema. Kotsen kan overal, en altijd.
Vandaar dat X al besloten heeft dat er maar 1 kind komt. Want dat gekots de hele tijd, wil ze nooit, maar dan ook nooit meer meemaken.
Abonneren op:
Posts (Atom)