En hopsakee, daar gaan we weer: "Blêêââgh-blobblob!!" Je kunt precies zien wat X gegeten heeft want de stukken tomaat drijven er nog in.
X is de laatste tijd wel wat gewend. Want dit gaat al twee maanden zo. Kotsen is dagelijkse kost voor X.
Ik word ook steeds beter in het herkennen van plotseling opkomende kotsbuien. X drijft met haar aandacht weg van het gesprek, houdt een hand voor haar borst, en je ziet de peristaltische bewegingen gewoon opkomen. Daarna volgt de kotsbui, die ergens tussen de 5 seconden en 5 minuten kan duren. Vervolgens moet ik eerst een tissue geven, dan water aanreiken. Tenslotte krijg ik te horen dat het allemaal mijn schuld is (inclusief boze, intens verwijtende blik), waarna ze een paar minuten later zielsveel van mij houdt.
We nemen nu ook standaard een paar plastic zakjes mee als we op stap zijn. Bomen zonder kots eronder krijgen in Peking sinds kort namelijk natuurbescherming.
Maar ondanks de gewenning is X het overgeven nu wel echt - ha ha ha - kotsbeu. Wie dit ooit 'ochtendmisselijkheid' heeft durven noemen, heeft gevoel voor understatement: X kotst volgens geen enkel tijdschema. Kotsen kan overal, en altijd.
Vandaar dat X al besloten heeft dat er maar 1 kind komt. Want dat gekots de hele tijd, wil ze nooit, maar dan ook nooit meer meemaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten