Het heeft bewogen! Het leeft! Het is echt! Het is écht helemaal echt!
Hij 'jumpte'. Het maakte een soort sprongetje. Zei ze. Van binnen. Op de chat, zei ze het.
Tien minuten heb ik vandaag niet gewerkt. Ik was even met iets anders bezig. Mijn kind. Ons kind. Helemaal echt! Hij doet het!!
Ik kon ook echt niet werken, want ik had te veel traan in mijn ogen... Ons kind! Kind! K-I-N-D... een echte! Een echte, hele hele echte!
Vanaf vandaag is het echt méér dan alleen maar een groeiende buik. Het beweegt... er zit er echt één in! Een hele echte, uit ons ontstane, hele echte BABY!!!!!
Zo zie je maar dat niet alles wat made in China is, nep is. Die van ons is écht echt!
Want vandaag bewoog het zichzelf... en mij. En zijn moeder stiekem ook wel een beetje, hoewel die ook zoiets heeft van: oei.
Nu wordt ik dus écht mama.... zo oud!
woensdag 12 februari 2014
zondag 9 februari 2014
Op een Koude Winterdag
(Op de melodie van Op een mooie Pinksterdag.)
Op een koude winterdag
Ergens in Beijing
Ben ik met mijn eega op het gladde winters stoepie aan het schuifelen in de wind
Gaan we samen linkervoetje, rechtervoetje, eindeloos
Kijk nou toch het is hier glad, straks glijd je uit, wij baby-loos
Vader wordt een zorgen-man, vader krijgt het zwaar
Vader wordt een duidelijk gevalletje van rimpels en een kop vol grijzend haar
Hij is bang voor 't kindje
Mama valt niet
Papa hoopt dat zij niet valt
Op een gladde winterdag
Wordt het nu verknald?
Als het kindje groter wordt
Grote buik ten top
Zou ik tegen de Chinezen willen zeggen
Laat ons door en lazer op
Ben ik hier nou te bezorgd, overbezorgd,
Dat heeft toch iedereen?
Op een koude winterdag
Gaat er door je heen...
Morgen kan het over zijn
Het kan ook nog vandaag
Het kan een flinke glijer zijn
Of door een dronken rijer zijn
Met stukken in zijn kraag
Vader kan gaan janken
en gaan stampen
tot hij 't niet meer trekt
Vader zegt pas op mijn schat
De stoep is glad
Ze ziet het net
Vader heeft goed opgelet
Vader opgelucht
Vader maakt zich echter nog wel zorgen voor de toekomst
van zijn ongeboren vrucht
Ik wou dat ik nu eens en altijd zonder zorgen samen lopen kon
Op een koude winterdag
Gedrieën in de zon
Gedrieën in de zon
maandag 3 februari 2014
Gezellig: Chinees Nieuwjaar bij Schoonfamilie
Als blikken konden doden, dropen de muren van het bloed. Ze staat met zo'n enorme ruk op dat haar stoel spontaan achterover valt. De baby zal wel van achtbanen houden, later.
"Kom schat, ik ben weg."
Ik volg haar gedwee naar het kamertje, waar het opoetje zit. Het lieve oude mens kan amper meer lopen en niets meer zien. De familie heeft haar dit jaar maar niet aan tafel gezet.
Nu ben ik wel wat gewend van mijn schoonfamilie, maar verstaan doe ik hun Tianjin-dialect nog steeds niet. Ik heb dus geen idee wat er aan de hand is. Wat misschien maar goed is ook, want ik was die avond alvast begonnen met Oom 1 de mantel uit te vegen. Wij waren op het station echt niet verkeerd gelopen zoals hij zei, terwijl hij er niet eens bij was. Hij stond immers gewoon aan de uitgang, omdat hij erop stond om ons op te halen, zodat hij de nieuwe Mercedes van zijn schoonzoon kon showen.
Mevrouw Pin
Bij het opoetje breekt X. De tranen biggelen over haar wangen. Het blijkt allemaal terug te voeren op de vrouw van Oom 1. Laten we haar Mevrouw Pin noemen.
Mevrouw Pin had duidelijk niet haar beste avond. Ze had het niet kunnen laten om X (maar weer eens) in te prenten dat muziek en acteren - en dus X haar masteropleiding - nutteloze geldverspilling is. Bovendien waren haar kleren niet duur genoeg en haar schoenen te vuil, en waren we ook nog eens te laat. Dat laatste was helemaal mijn schuld, maar ik ben blank en versta niks, dus was het niet in mevrouw Pin opgekomen dat X zo onschuldig zou kunnen zijn als een ongeboren kind.
Pin wist dat X zwanger is. In feite heeft ze een verbale moordaanslag op ons kind gepleegd.
"Meid, je bent dikker geworden," mompelt het opoetje, met een hand op X haar dij, terwijl ik in de andere kamer Schoonma als een woeste leeuwin haar dochter en haar relatie met de familie hoor verdedigen. Een subtiele fonkeling twinkelt in opoetjes nietsziende ogen. Opoetje vindt het fijn haar kleindochter eenste zien om haar heen te hebben en het boeit haar geen lor wat voor kleren die aan heeft.
Over een maand of 6 wordt de baby dus geshowd aan opoetje. We doen het kind dan spuuglelijke kleertjes aan rijden het rond in een aftandse tiendehands-buggy. ETA: onbekend, je ziet ons wel verschijnen. En als mevrouw Pin dat niet goed genoeg vindt, dan blijft ze lekker weg.
"Kom schat, ik ben weg."
Ik volg haar gedwee naar het kamertje, waar het opoetje zit. Het lieve oude mens kan amper meer lopen en niets meer zien. De familie heeft haar dit jaar maar niet aan tafel gezet.
Nu ben ik wel wat gewend van mijn schoonfamilie, maar verstaan doe ik hun Tianjin-dialect nog steeds niet. Ik heb dus geen idee wat er aan de hand is. Wat misschien maar goed is ook, want ik was die avond alvast begonnen met Oom 1 de mantel uit te vegen. Wij waren op het station echt niet verkeerd gelopen zoals hij zei, terwijl hij er niet eens bij was. Hij stond immers gewoon aan de uitgang, omdat hij erop stond om ons op te halen, zodat hij de nieuwe Mercedes van zijn schoonzoon kon showen.
Mevrouw Pin
Bij het opoetje breekt X. De tranen biggelen over haar wangen. Het blijkt allemaal terug te voeren op de vrouw van Oom 1. Laten we haar Mevrouw Pin noemen.
Mevrouw Pin had duidelijk niet haar beste avond. Ze had het niet kunnen laten om X (maar weer eens) in te prenten dat muziek en acteren - en dus X haar masteropleiding - nutteloze geldverspilling is. Bovendien waren haar kleren niet duur genoeg en haar schoenen te vuil, en waren we ook nog eens te laat. Dat laatste was helemaal mijn schuld, maar ik ben blank en versta niks, dus was het niet in mevrouw Pin opgekomen dat X zo onschuldig zou kunnen zijn als een ongeboren kind.
Pin wist dat X zwanger is. In feite heeft ze een verbale moordaanslag op ons kind gepleegd.
"Meid, je bent dikker geworden," mompelt het opoetje, met een hand op X haar dij, terwijl ik in de andere kamer Schoonma als een woeste leeuwin haar dochter en haar relatie met de familie hoor verdedigen. Een subtiele fonkeling twinkelt in opoetjes nietsziende ogen. Opoetje vindt het fijn haar kleindochter eens
Over een maand of 6 wordt de baby dus geshowd aan opoetje. We doen het kind dan spuuglelijke kleertjes aan rijden het rond in een aftandse tiendehands-buggy. ETA: onbekend, je ziet ons wel verschijnen. En als mevrouw Pin dat niet goed genoeg vindt, dan blijft ze lekker weg.
Abonneren op:
Posts (Atom)