En straks ben ik zelf een papa

Mijn collega S. staat bij het raam en ik weet precies waarom.

S. is een van de vriendelijkste collega's. Werkt hard en vindt altijd wel even tijd om je te helpen als je een of ander technisch probleem hebt. Waar de meeste techneuten snel een 'reactie' schrijven in het ticket over een technisch probleem, komt S. speciaal naar mij toe om zijn 'reactie' ook even mondeling toe te lichten. Geen overbodige luxe: techneuten hebben zo hun eigen manier van praten en communiceren. En dan ook nog eens in het Chinees.

S. staat met zijn rug naar de rest toe maar ik weet dat hij zijn mobiele telefoon vast heeft. Ingespannen staart hij van heel dichtbij naar het mobieltje. Voicebericht.

Qua levensstijl is S. een typische Chinees. Werkt in Peking, maar woont ergens anders. Daar zijn er talloze van. Volgens Schoonma en vele anderen, zitten de scholen in Peking vol met migrantenkinderen.

Maar het dochtertje van S. is geen migrantenkind. Die woont thuis bij mama. Papa werkt in Peking. Papa komt eens in de twee weken een weekendje thuis. Als ik tegen hem zeg: maar dat is heel 'xinku' - moeilijk, hard - dan wuift hij minzaam glimlachend de zorgen weg. "Ach ja, zo gaat dat nu eenmaal."

S. is geen chagrijn, maar nog nooit zag ik zo'n intense glimlach op S. zijn gezicht. De vaderlijke liefde spat er vanaf. Wat een voiceberichtje van een kleine dochter wel niet kan doen met een papa.

En straks ben ik er zelf een - al zal ons kind voorlopig nog geen voiceberichtjes in kunnen spreken. Dat is nog een paar jaartjes wachten.